دانشگردی حیات‌وحش به‌طور خاص به بازدید از مناطق حفاظت‌شده، پارک‌های ملی، سواحل، جنگل‌ها، دشت‌ها و دیگر زیستگاه‌های طبیعی با هدف مشاهده حیات‌وحش در زیستگاه‌های بومی خود می‌پردازد. این نوع دانشگردی شامل مشاهدۀ گونه‌های مختلف حیوانات، پرندگان، حشرات، و گیاهان در محیط‌های طبیعی است، و می‌تواند شامل فعالیت‌هایی همچون عکاسی حیات‌وحش، سافاری، پیاده‌روی در طبیعت و یا تورهای آموزشی باشد.

1. بازدید از زیستگاه‌های طبیعی: هدف اصلی این نوع دانشگردی، مشاهده گونه‌های حیوانات و پرندگان در زیستگاه‌های طبیعی خود است. این شامل پارک‌های ملی، مناطق حفاظت‌شده، جنگل‌های بارانی، بیابان‌ها و دیگر مناطق طبیعی از جمله نواحی کویری و بیابانی ، کوهستانی ، تالابها و سایر مناطق زیستگاهی حیات وحش است. 2. حفاظت از حیات‌وحش: دانشگردی حیات‌وحش می‌تواند به حفظ و نگهداری گونه‌های در معرض خطر کمک کند. درآمد حاصل از تورهای حیات‌وحش می‌تواند برای پروژه‌های حفاظتی و مدیریت منابع طبیعی صرف شود. 3. آموزش و آگاهی‌بخشی: این نوع دانشگردی به گردشگران فرصتی می‌دهد تا درک عمیق‌تری از اکوسیستم‌ها و اهمیت حفاظت از حیات‌وحش و زیستگاه‌های طبیعی پیدا کنند. بسیاری از تورها توسط راهنمایان متخصص برگزار می‌شود که اطلاعات علمی درباره گونه‌ها و اکوسیستم‌ها را ارائه می‌دهند. 4. تجربه مستقیم با طبیعت: گردشگران می‌توانند به‌طور مستقیم با محیط‌زیست طبیعی و رفتارهای حیات‌وحش در آن ارتباط برقرار کنند. این تجربه‌ها می‌توانند به ایجاد حس مسئولیت در قبال طبیعت و حفاظت از آن کمک کنند. 5. کمترین اثرات منفی بر محیط‌زیست: در دانشگردی حیات‌وحش، تأکید بر انجام فعالیت‌هایی است که کمترین آسیب را به اکوسیستم‌ها و گونه‌ها وارد کنند. این شامل رعایت قوانین و مقررات زیست‌محیطی و استفاده از تجهیزات سازگار با محیط‌زیست است.

1. آسیب به اکوسیستم‌ها و گونه‌ها: اگر دانشگردی حیات‌وحش به‌طور غیرمسئولانه انجام شود، ممکن است باعث آلودگی محیط‌زیست، تخریب زیستگاه‌ها، یا مزاحمت برای رفتار طبیعی گونه‌های وحشی شود. 2. افزایش فشار بر منابع طبیعی: در برخی موارد، دانشگردی زیاد می‌تواند فشار زیادی بر منابع طبیعی وارد کند، به‌ویژه در مناطق حفاظت‌شده که ظرفیت حمل‌ونقل و پذیرش گردشگر محدود است. 3. آموزش ناکافی گردشگران: گردشگران ممکن است از اهمیت رفتار مسئولانه در طبیعت آگاهی نداشته باشند و باعث ایجاد مزاحمت برای حیات‌وحش شوند. 4. مدیریت ضعیف و کمبود زیرساخت‌ها: در بسیاری از مناطق، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، زیرساخت‌های کافی برای مدیریت دانشگردی حیات‌وحش وجود ندارد، که می‌تواند باعث مشکلاتی مانند کمبود خدمات بهداشتی، نبود راهنماهای متخصص و ناتوانی در کنترل گردشگران شود.

1. آموزش و آگاهی‌بخشی: آموزش صحیح به گردشگران و راهنمایان دانشگردی برای کاهش تأثیرات منفی و رفتار مسئولانه در حین بازدید از حیات‌وحش. 2. مدیریت پایدار و مسئولانه: اعمال محدودیت‌ها در تعداد گردشگران و زمان بازدید از مناطق حساس برای جلوگیری از فشار زیاد بر اکوسیستم‌ها و گونه‌ها. 3. پشتیبانی از جوامع محلی: اطمینان از اینکه درآمد حاصل از دانشگردی به جوامع محلی اختصاص یابد و به توسعه پایدار کمک کند. 4. تقویت قوانین و نظارت: ایجاد قوانین دقیق و نظارت بر فعالیت‌های دانشگردی در مناطق حیات‌وحش برای جلوگیری از تخریب محیط‌زیست و سوءاستفاده از منابع طبیعی.