امپرسیونیسم در اواخر قرن نوزدهم در فرانسه ظهور کرد و تحولی بزرگ در هنر نقاشی به وجود آورد. این سبک با تأکید بر تأثیرات نور، رنگ و حرکت، به جای تمرکز بر جزئیات دقیق، لحظه‌ای گذرا از واقعیت را ثبت می‌کرد. کلود مونه، ادگار دگا، کامیل پیسارو و پیر-آگوست رنوار از جمله نقاشان مشهور این سبک بودند. نقاشان امپرسیونیست بیشتر در فضای باز کار می‌کردند و به دنبال ثبت تغییرات نور در طول روز بودند.

اکسپرسیونیسم در اوایل قرن بیستم در آلمان پدید آمد و هدف اصلی آن بیان احساسات و درونیات هنرمند بود. این سبک از رنگ‌های تند، خطوط اغراق‌شده و فرم‌های تغییر یافته استفاده می‌کرد تا احساسات شدید و حالات روحی را نشان دهد. ادوارد مونک با نقاشی معروف "جیغ"، واسیلی کاندینسکی و امیل نولده از هنرمندان برجسته این سبک بودند.

سورئالیسم در دهه ۱۹۲۰ شکل گرفت و با الهام از نظریات زیگموند فروید درباره ناخودآگاه، به ترکیب عناصر خیالی و غیرمنطقی پرداخت. این سبک به دنبال نمایش رویاها و ذهن ناخودآگاه بود. سالوادور دالی، رنه ماگریت و ماکس ارنست از هنرمندان مطرح این سبک بودند. سورئالیسم تأثیر عمیقی بر هنر مدرن گذاشت و حتی در سینما و ادبیات نیز نفوذ پیدا کرد.

هنر انتزاعی یا آبستره از بازنمایی واقعیت دور شده و بر فرم، رنگ و ترکیب‌های بصری تمرکز دارد. این سبک در اوایل قرن بیستم با هنرمندانی چون واسیلی کاندینسکی، پیت موندریان و کازیمیر مالویچ به اوج خود رسید. انتزاع‌گرایان تلاش داشتند تا احساسات و مفاهیم را بدون استفاده از اشکال قابل شناسایی منتقل کنند.

کوبیسم یکی از مهم‌ترین سبک‌های هنر مدرن بود که در اوایل قرن بیستم توسط پابلو پیکاسو و ژرژ براک پایه‌گذاری شد. این سبک اشیا را به اشکال هندسی شکسته و از زوایای مختلف نمایش می‌داد. کوبیسم به دو مرحله اصلی تقسیم می‌شود: • کوبیسم تحلیلی: تمرکز بر تجزیه و تحلیل اشیا و استفاده از رنگ‌های محدود. • کوبیسم ترکیبی: استفاده از اشکال ساده‌تر و رنگ‌های زنده‌تر، همچنین وارد کردن عناصر خارجی مانند کاغذهای روزنامه به نقاشی.

پست‌امپرسیونیسم در اواخر قرن نوزدهم به عنوان واکنشی به امپرسیونیسم ظهور کرد. این سبک به دنبال افزایش عمق، ساختار و احساسات در نقاشی‌ها بود. ونسان ون گوگ، پل سزان و پل گوگن از هنرمندان شاخص این دوره بودند. ون گوگ با استفاده از ضربه‌قلم‌های احساسی و رنگ‌های زنده، سبک منحصربه‌فردی ایجاد کرد که تأثیر عمیقی بر نقاشی مدرن گذاشت.

فوتوریسم در اوایل قرن بیستم در ایتالیا پدید آمد و به نمایش حرکت، سرعت و تکنولوژی مدرن پرداخت. امبرتو بوچینی و جینو سورینی از پیشگامان این سبک بودند. این جنبش با نمایش پویایی و انرژی صنعتی، تفاوت زیادی با سبک‌های سنتی داشت.

پاپ آرت در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ در آمریکا و بریتانیا ظهور کرد و با ترکیب هنر با فرهنگ عامه و مصرف‌گرایی، مرز بین هنر نخبه‌گرا و فرهنگ توده‌ای را شکست. اندی وارهول و روی لیختنشتاین از معروف‌ترین چهره‌های این جنبش بودند که از تصاویر تبلیغاتی و شخصیت‌های کارتونی در آثار خود استفاده می‌کردند.

مینیاتور یکی از سبک‌های سنتی نقاشی است که در فرهنگ‌های مختلف از جمله ایران، هند و اروپا رواج داشته است. این سبک با استفاده از رنگ‌های ظریف، جزئیات دقیق و ترکیب‌بندی‌های پیچیده، صحنه‌های تاریخی، مذهبی و ادبی را به تصویر می‌کشد. هنرمندانی مانند کمال‌الدین بهزاد از چهره‌های شاخص این سبک بودند.

نئوکلاسیسیسم در قرن هجدهم در اروپا پدید آمد و با الهام از هنر یونان و روم باستان، بر تقارن، تناسب و عقل‌گرایی تأکید داشت. ژاک لویی داوید یکی از نقاشان برجسته این سبک بود.

رمانتیسیسم در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم به عنوان واکنشی به نئوکلاسیسیسم ظهور کرد. این سبک بر احساسات، تخیل و طبیعت تأکید داشت و هنرمندانی مانند فرانسیسکو گویا و ویلیام ترنر از برجسته‌ترین نمایندگان آن بودند.

سبک‌های مختلف نقاشی، بازتابی از نگرش‌ها، تکنیک‌ها و فرهنگ‌های زمان خود هستند. این تنوع سبکی، تاریخ هنر را غنی کرده و به بینندگان این فرصت را می‌دهد تا با نگاهی عمیق‌تر به جهان اطراف خود بنگرند. نقاشی همچنان به عنوان یک هنر زنده و پویا به پیشرفت خود ادامه می‌دهد و با ترکیب تکنیک‌های سنتی و دیجیتال، آینده‌ای هیجان‌انگیز پیش رو دارد.