امپرسیونیسم در اواخر قرن نوزدهم در فرانسه ظهور کرد و تحولی بزرگ در هنر نقاشی به وجود آورد. این سبک با تأکید بر تأثیرات نور، رنگ و حرکت، به جای تمرکز بر جزئیات دقیق، لحظه‌ای گذرا از واقعیت را ثبت می‌کرد. کلود مونه، ادگار دگا، کامیل پیسارو و پیر-آگوست رنوار از جمله نقاشان مشهور این سبک بودند. نقاشان امپرسیونیست بیشتر در فضای باز کار می‌کردند و به دنبال ثبت تغییرات نور در طول روز بودند.

اکسپرسیونیسم در اوایل قرن بیستم در آلمان پدید آمد و هدف اصلی آن بیان احساسات و درونیات هنرمند بود. این سبک از رنگ‌های تند، خطوط اغراق‌شده و فرم‌های تغییر یافته استفاده می‌کرد تا احساسات شدید و حالات روحی را نشان دهد. ادوارد مونک با نقاشی معروف "جیغ"، واسیلی کاندینسکی و امیل نولده از هنرمندان برجسته این سبک بودند.

کوبیسم یکی از مهم‌ترین سبک‌های هنر مدرن بود که در اوایل قرن بیستم توسط پابلو پیکاسو و ژرژ براک پایه‌گذاری شد. این سبک اشیا را به اشکال هندسی شکسته و از زوایای مختلف نمایش می‌داد. کوبیسم به دو مرحله اصلی تقسیم می‌شود: • کوبیسم تحلیلی: تمرکز بر تجزیه و تحلیل اشیا و استفاده از رنگ‌های محدود. • کوبیسم ترکیبی: استفاده از اشکال ساده‌تر و رنگ‌های زنده‌تر، همچنین وارد کردن عناصر خارجی مانند کاغذهای روزنامه به نقاشی.

سورئالیسم در دهه ۱۹۲۰ شکل گرفت و با الهام از نظریات زیگموند فروید درباره ناخودآگاه، به ترکیب عناصر خیالی و غیرمنطقی پرداخت. این سبک به دنبال نمایش رویاها و ذهن ناخودآگاه بود. سالوادور دالی، رنه ماگریت و ماکس ارنست از هنرمندان مطرح این سبک بودند. سورئالیسم تأثیر عمیقی بر هنر مدرن گذاشت و حتی در سینما و ادبیات نیز نفوذ پیدا کرد.

هنر انتزاعی یا آبستره از بازنمایی واقعیت دور شده و بر فرم، رنگ و ترکیب‌های بصری تمرکز دارد. این سبک در اوایل قرن بیستم با هنرمندانی چون واسیلی کاندینسکی، پیت موندریان و کازیمیر مالویچ به اوج خود رسید. انتزاع‌گرایان تلاش داشتند تا احساسات و مفاهیم را بدون استفاده از اشکال قابل شناسایی منتقل کنند.

پست‌امپرسیونیسم در اواخر قرن نوزدهم به عنوان واکنشی به امپرسیونیسم ظهور کرد. این سبک به دنبال افزایش عمق، ساختار و احساسات در نقاشی‌ها بود. ونسان ون گوگ، پل سزان و پل گوگن از هنرمندان شاخص این دوره بودند. ون گوگ با استفاده از ضربه‌قلم‌های احساسی و رنگ‌های زنده، سبک منحصربه‌فردی ایجاد کرد که تأثیر عمیقی بر نقاشی مدرن گذاشت.

فوتوریسم در اوایل قرن بیستم در ایتالیا پدید آمد و به نمایش حرکت، سرعت و تکنولوژی مدرن پرداخت. امبرتو بوچینی و جینو سورینی از پیشگامان این سبک بودند. این جنبش با نمایش پویایی و انرژی صنعتی، تفاوت زیادی با سبک‌های سنتی داشت.

پاپ آرت در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ در آمریکا و بریتانیا ظهور کرد و با ترکیب هنر با فرهنگ عامه و مصرف‌گرایی، مرز بین هنر نخبه‌گرا و فرهنگ توده‌ای را شکست. اندی وارهول و روی لیختنشتاین از معروف‌ترین چهره‌های این جنبش بودند که از تصاویر تبلیغاتی و شخصیت‌های کارتونی در آثار خود استفاده می‌کردند.

مینیاتور یکی از سبک‌های سنتی نقاشی است که در فرهنگ‌های مختلف از جمله ایران، هند و اروپا رواج داشته است. این سبک با استفاده از رنگ‌های ظریف، جزئیات دقیق و ترکیب‌بندی‌های پیچیده، صحنه‌های تاریخی، مذهبی و ادبی را به تصویر می‌کشد. هنرمندانی مانند کمال‌الدین بهزاد از چهره‌های شاخص این سبک بودند.

نئوکلاسیسیسم در قرن هجدهم در اروپا پدید آمد و با الهام از هنر یونان و روم باستان، بر تقارن، تناسب و عقل‌گرایی تأکید داشت. ژاک لویی داوید یکی از نقاشان برجسته این سبک بود.

رمانتیسیسم در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم به عنوان واکنشی به نئوکلاسیسیسم ظهور کرد. این سبک بر احساسات، تخیل و طبیعت تأکید داشت و هنرمندانی مانند فرانسیسکو گویا و ویلیام ترنر از برجسته‌ترین نمایندگان آن بودند.

سبک‌های مختلف نقاشی، بازتابی از نگرش‌ها، تکنیک‌ها و فرهنگ‌های زمان خود هستند. این تنوع سبکی، تاریخ هنر را غنی کرده و به بینندگان این فرصت را می‌دهد تا با نگاهی عمیق‌تر به جهان اطراف خود بنگرند. نقاشی همچنان به عنوان یک هنر زنده و پویا به پیشرفت خود ادامه می‌دهد و با ترکیب تکنیک‌های سنتی و دیجیتال، آینده‌ای هیجان‌انگیز پیش رو دارد.